Yine akımda bugün sen varsınYine derdinle hayalim hasta
Bürüsün kalbimi derdin sarsın
Bir ümit var bu tükenmez yasta
Bir yaram var! Ona merhem vurman
Bir hayaldir ki gönülden taşıyor
Ayırırken bizi yollar ve zaman
Sana kalbim daha çok yaklaşıyor
Nerde bilmem o geçen günlerimiz
Artık onlar yeniden gelmeyecek
Nerde kırlar, uzayan yol ve deniz
O öten kuş, o güzel pembe çiçek
Göklerin ziyneti mes’ut kuşlar
Ötüşürlerdi yağarken yağmur
Şimdi onlarda melul olmuşlar
Çünkü artık ne ışık var, ne de nur
Dinledik rüzgarı sessiz sesssiz
Okuyorken bize bir gamlı kitap
Suya çizmişti gümüşten bir iz
Yükselirken gece dağdan mehtap
Şimdi hülyaya gömülmüş ölüyüm
Ne gelen var, ne giden var, ne soran
Iztırap yaylasıyım gam çölüyüm
Esiyor sadece gönlümde boran
Bir hayal alemi ardında; uzak
Sisli iklimlere sürdüm, gittim
Varlığım burda sönüp kaybolacak
Belki ben şimdiden öldüm.Bittim Hüseyin Nihal Atsız