Dokunmayın parlayayım, olana kadar
Sakın beyaz elbisemi çıkarmayın
Bakın gidiyorum doğrudan aşağıya
Bu güzel dünyadan
O muhkem yuvaya
Orada az biraz sakin dinlenirim
Sonra o körpe Nazar açılır
Ak kılıftan kurtulur salınırım
Kuşağım ve kudretim sıyrılır kalır
Ve malum yüce kılıklı endamlar
Onlar karı kocaları sormazlar
Ve hiçbir urba, onca kırışıklar
Nurlanmış bedene dokunmazlar
Gerçi gamsız ve çabasız yaşamıştım
Ama yalnız en acıyı yeterince sezdim
Kederden hayli çabuk ihtiyarlamıştım
Hadi beni tekrar ilelebet gençleştirin. Johann Wolfgang Von Goethe
Dokunmayın parlayayım, olana kadar