seni bildim bileli
ey! balçık dünya
başıma nice belalar geldi
nice mihnet, nice dert
seni sırf beladan ibaret gördüm
seni sırf mihnetten, dertten ibaret
İsa’nın yurdu değilsin sen
yayıldığı yersin eşeklerin nerden tanıdım seni bilmem ki nerden parçası oldum bu yerin bana vermedin bir yudum tatlı su sofranı yaydın yayalı elimi ayağımı bağladın gitti elimin ayağımın farkına varalı bırak da bir ağaç gibi yerin altından çıkarıp ellerimi sevgilinin havasıyla sarmaş dolaş olayım uzayıp gideyim bari ey çiçek, dedim çiçeğe, dedim bu küçük yaşta sen neden ihtiyar oldun bu kadar dedim, nasıl oldu bu böyle çocukluktan kurtuldum, dedi çiçek sabah rüzgarını tanıyalı hep yukarlara doğru çıkar yukarlardan gelmiş bir ağaç dalı şunu da söyledi çiçek madem aslımı tanıdım madem yersizlik alemi aslım artık bana tek bir şey düşecek yücelip aslıma gitmek sus yeter artık, var git yokluğa haydi yoklukla yok ol git, yokluklardan tanı yokluktan var olanı. Mevlana