Artmasını isteriz en güzel varlıkların
Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla
Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın
Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla
Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin
Kendi ateşin besler ruhunun alevini
Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin
Kendi düşmanın gibi, ezersin can evini
Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün
Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır
Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün
Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır
Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak
Varlığın da mezar da güzelliği yutacak. Williem Shakespeare
Artmasını isteriz en güzel varlıkların