Haziran bir gece yarısıTenimde serin, gizemli ayışığı
Altın kıyıları
Nemli, baygın tütsüler yayan
Dingin zirvelere
Ezgiler eşliğinde akışan damlacıkları
Usulca evrensel vadiye kanatlananUlaşılmaz, gizemli ayışığı
Eğiliyor biberiyeler mezarına
Zambaklar dalgalara
Çürüyor suskun yıkıntılar
Göğsüne sarıp gecenin sisini
Çekiliyor sonsuz uykuya
Lethe gibi, bak! Nehir, bile bile
Uyukluyor yatağında
Hiç uyanmayacakmış gibi
Irene’in yazgılarıyla yattığı yerde
Uyuyor tüm güzellikler
Ah, görkemli prenses! Gerçek olabilir mi
Bu pencere, kara geceye açılan
Ürkünç kımıltılar perdelerde
Eğleniyor alaycı ruhlar ağaç tepesinde
Sesleniyor her aralıktan
Arsızca odanda dolaşan
Bedensiz ruhlar, büyücüler
Süslü kapağı altında gömütünün
Gizlenmiş uyuyan ruhun
Uzayıp kısalıyor duvarlarda gölgeler
Beyaz hayaletler gibi uçuşan
Ah, sevgili prensesim! Hiç mi korkmuyorsun
Ne rüyalar görüyorsun
Belli ki uzak denizlerden gelmişsin
Küçük bahçemizin sadık ağaçlarına
Ne tuhaf rengin… Giysilerin
Saçlarının uzunluğu
Ve bu dayanılmaz sessizlik
Prenses uyuyor! Ah, bırakın uyusun
Kutsal sığınağında Tanrı’nın, derin derin
Bir kez daha kutsal kılınsın bu oda
Bu yatak, melankolik, bir kez daha
Yalvarırım Tanrım, gözleri açılmadan
Gömütüne hayaletler uğramadan
Uyusun prensesim
Aşkım uyuyor! Ah, bırakın uyusun
İncitmesin solucanlar bedenini
Uyusun sonsuza dek
Yaşlı ormanın loş kuytularında
Açılsın yüksek kemerleri gömütünün
Dağıtarak karanlığı ansızın
Üzerinde işlemeli tabut örtüleri
Anımsatır atalarının cenazesini
Utkulu, sevinçli, huzur verici
Küçük bir kızken
Taş atardı prenses
Ayrıksı bir gömüt kapısına
Bir yankı daha, her taşla
Ürkerdi düşüncesinden bile
Günahkar çocuk, biçare
Ölünün iniltisiydi, yükselen gömütten Edgar Allan Poe