Niçin bize öylece nazar eğledinGeleceğimize karamsar baktığımız
Sevdamıza, ferdi mutluluğumuza
Derman olarak yanaşmadığımız
Kader, neden kısmet eyledin o duyguları
Birbirimizin yüreğini anımsadığımız
Sık olmayan kalabalıklar ortasından
Asıl yakınlığımızı ha bire aradığımız
Ah, binlerce insan bilmiyor ki
Efkar dolu gezinirken, gönüllerini
Gelgit salınıyorlar, ve koşuyorlar
Ümitsiz, umulmadık sakıncalara
Yakınıyorlar yine, hızlı sevinçlerin
Beklenmedik şafakları sökerlerken
Sadece biz, çaresiz aziz ikimizin
Karşılıklı neşesi esirgeniyor sahiden
Kendimizi anlamadan birbirimizi sevmek
Ötekinde görmek hiç olmadığını
Körpecik saadetin düşünü avlamak
Sallanmak, rüya da olsa, her kabusta
Mutlu, o ki abes bir hülya peşinde
Mutlu, o ki uyanması dahi batıl ola
Her an ve her bir bakış kudretle
Rüya ve azmi güçlendire kol kola
Söyle, talih bize ne sunmak ister
Söyle, ferman nasıl bağlar daha beter
Aman, sen cana yakın zamanlarımda
Ya bacımdın, ya da kadınım hatırımda
Hakikatimde ki her bir çehremi bilirdin
Algılardın en şirin damarımın erliğini
Tek bir bakışla okurdun sen ta içimi
Sen, fani gözlerin nadir seçebildiğisin
Ilım damlatırdın kızgın kanıma
Düzeltirdin divane asi akımı
Ve melek koynunda tırmanırdı
Yığılmış göğsüm yine semaya
Gönlümü sihirli hafiflikte genç tutardın
Ve kimi zor günlerinde hazin aldatırdın
Hangi Rahmetti o vuslata yakın
Onun ayaklarına kapandığı zaman
Bağrını seninkiyle kabardığını sezdi
Gözlerinde kendini benzer seyretti
Ve uyanışını bütün duygularının
Ve sakinleştiğini, kaynayan kanının
İşte tüm bunlardan uçan anı
Ancak şimdi hapis kalpte saklı
Ezeli gerçeği ebedi aynı duyar içinde
Ve tazesi dönüşür böyle işkenceye
Ruhumuz hep yarım gelir birbirimize
En parlak günler bile ağarır gözümüzde
Ne mutlu o kader ki, yalnız bir ıstırap
Değiştiremeyecek ikimizi de ilelebet Johann Wolfgang von Goethe