Artmasını isteriz en güzel varlıkların Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin Kendi ateşin besler ruhunun alevini
Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin Kendi düşmanın gibi, ezersin can evini Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak Varlığın da mezar da güzelliği yutacakWilliam Shakespeare
Artmasını isteriz en güzel varlıkların