Ey Sevgili! Gönül toprağıma düştüğün andan itibaren, gözlerimdeki en saf yağmurlarla suladım, büyüttüm seni. Sen ki bahçemin tek çiçeği, tek gülüydün. Sonra birden açtın gönlümde, öyle güzel bir rengin vardı ki doğadaki bütün çiçeklere ve hatta alemdeki her şeye sen veriyordun rengini. Diyar-ı gönlümün yegane çiçeği. Öyle güzel kokuyordun ki, o kokuyu aldığım günden bu yana bir divane gibi gezmekteyim. Ey Diyar-ı Aşk! Neden gittin? Neden bıraktın gönlümde açmayı? Sensiz gönül toprağımın çölden farkı yok. Geceleri çöl ayazında, gündüzleri çöl sıcağında kavruluyorum.
Akıllı isen, gariplerin gönlünü avla
Mustafa gibi ili gezip yetim ara
Dünyaya tapan soysuzlardan yüzünü çevir
Yüz çevirerek derya olup taştım ben işte
Aşk kapısını Mevlam açınca bana değdi
Toprak eyleyip “Hazır ol!” deyip boynumu eğdi
Yağmur gibi melametin oku değdi
Ok saplanıp yürek, bağrımı deştim ben işte.
Hoca Ahmet Yesevi
Divanı Hikmet
Hikmet 1
